Wystawa
Dzięki pojawieniu się możliwości odtwarzania nagrań dźwiękowych, a zwłaszcza przenośnego gramofonu, muzyka i rozrywka stały się łatwiej dostępne dla żołnierzy na froncie oraz ich bliskich czekających na nich w domu. Ówczesne nagrania były zróżnicowane: od piosenek z wodewilów i skeczy po przemowy polityków i koronowanych głów.
Pierwszy przenośny gramofon marki Decca został skonstruowany w 1914 r. przez firmę Barnett-Samuel, znanego londyńskiego producenta instrumentów. Ten model pochodzi z 1919 r. i w zasadzie nie różni się zbytnio od popularnego gramofonu „Trench Decca”, popularnego wśród żołnierzy w okopach. Dźwięk przenosi się z pudła rezonansowego przez ramię do niewielkiej tuby, a następnie jest odbijany i wzmacniany przez wgłębienie w pokrywie. W tym egzemplarzu zainstalowano opatentowane pudło rezonansowe Telesmatic, kilka lat późniejsze od samego urządzenia.
Elsie Janis jest równie istotna dla pomyślnych działań [amerykańskie] armii, co proch dla pomyślnego działania pocisku.
Gazeta wojskowa „Stars and Stripes”
Elsie Janis (1889–1956) była jedną z artystek dostarczających rozrywki żołnierzom. Poniżej można posłuchać jej wykonania piosenki „Give Me the Moonlight”, kojarzonej w późniejszych latach z Frankie Vaughnem. W tym nagraniu z 1919 r. Elsie Janis śpiewa tę piosenkę tak, jak według niej śpiewałyby ją różne oddziały.
W 1917 r. zarejestrowano przemowę prezydenta Stanów Zjednoczonych, Woodrowa Wilsona, odczytywaną przez Ervina Goodfellow. W swojej mowie wygłoszonej w kwietniu 1917 r. przed Kongresem Wilson wyjaśniał przyczyny, dla których Stany Zjednoczone powinny według niego przystąpić do wojny. Chociaż na tym nagraniu nie słychać głosu prezydenta, pokazuje ono, jak wielki wpływ na ludzi może mieć słowo mówione, zwłaszcza jeśli wcześniej mogli tylko czytać takie mowy w gazetach.
Trzeciego lutego oficjalnie przedstawiłem Kongresowi nadzwyczajne oświadczenie rządu Cesarstwa Niemieckiego, że, począwszy od pierwszego dnia lutego, jego zamiarem jest odrzucić wszelkie ograniczenia wynikające z prawa lub humanizmu i używać łodzi podwodnych, by zatapiać wszelkie statki usiłujące zbliżyć się do portów Wielkiej Brytanii i Irlandii lub zachodnich brzegów Europy bądź wszelkich portów kontrolowanych przez wrogów Niemiec na Morzu Śródziemnym.
Woodrow Wilson
Nagrania rejestrowano na woskowych cylindrach lub płytach odtwarzanych z prędkością 78 obr./min, które zastąpiły cylindry. Na żadnym z nośników nie można było zapisać materiału trwającego dłużej niż kilka minut, w związku z czym artyści sceniczni wykonywali krótkie skecze, po których następowało parę piosenek. Dobrym przykładem jest nagranie „Life in a trench” wykonywane przez Henry'ego Burra (1882–1941) oraz porucznika Gitza Rice'a (1891–1947).
Skecze miały za zadanie podnieść morale w okopach. Wyreżyserowane rozmowy przeplatane piosenkami emanują czarnym humorem wyczuwalnym w żartach dotyczących jedzenia dostępnego w okopach lub nadziei na odniesienie rany na tyle poważnej, aby gwarantowała odesłanie żołnierza do domu, lecz niestanowiącej zagrożenia dla jego życia, oraz, naturalnie, chęci przetrwania.
Inne nagrania usiłowały odzwierciedlić dźwięki wojny. Nagranie rzeczywistych odgłosów salw artyleryjskich było trudniejsze niż filmowanie lub fotografowanie akcji na froncie; zanim zaczęto stosować mikrofony, używano dużej tuby do wychwytywania dźwięku. Jedno z nagrań rzekomo stanowiło faktyczny zapis odgłosów ostrzału artyleryjskiego przy użyciu pocisków wypełnionych gazem: głosów artylerzystów, stuknięć i uderzeń dział oraz wizgiem pocisków wystrzeliwanych w powietrze. Pod koniec nagrania pojawia się obwieszczenie:
Finansujcie działa, kupując obligacje wojenne i pomóżcie wygrać wojnę!
To nagranie było swego czasu reklamowane jako autentyczne, w rzeczywistości jednak zostało zapewne utworzone dzięki połączeniu różnych warstw nagranego dźwięku. Możliwe, że jedna z tych warstw została faktycznie zarejestrowana na linii frontu, równie dobrze jednak mogła zostać uzyskana w studio. Autentyczne czy nie, pokazuje, że nowe medium w postaci nagrań dźwiękowych było wykorzystywane, by angażować słuchaczy emocjonalnie i skłaniać ich do wspierania wojennego wysiłku.