Wystawa
Andriej Dmitrijewicz Sacharow urodził się 21 maja 1921 r. w Moskwie. Wychował się w rodzinie naukowców i studiował fizykę na Uniwersytecie Łomonosowa. Po drugiej wojnie światowej pracował w laboratorium opracowującym broń jądrową. Sacharow był współtwórcą pierwszej radzieckiej bomby wodorowej. Próba z jej użyciem odbyła się w sierpniu 1953 r. Jako wzorowy obywatel radziecki został w 1950 r. odznaczony Orderem Lenina. Był też najmłodszym członkiem Akademii Nauk ZSRR.
Nazywano go ojcem radzieckiej bomby wodorowej, a władze bardzo ceniły jego wkład w rozwój radzieckiego programu jądrowego. Jednak coraz liczniejsze próby jądrowe budziły niepokój Sacharowa i wątpliwości co do moralnych skutków jego odkryć. Z czasem naukowiec stał się krytykiem reżimu. Początkowo sprzeciwiał się przede wszystkim wyścigowi zbrojeń, jednak ostatecznie poświęcił się obronie praw człowieka i wolności i stał się czołowym dysydentem wśród intelektualistów radzieckich.
W 1968 r. Sacharow wydał w postaci samizdatu esej pt. „Rozmyślania o postępie, pokojowym współistnieniu i wolności intelektualnej”, w którym opowiedział się za pogłębieniem strategii pokojowych stosunków między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim. Publicznie bronił także więźniów politycznych, a w 1970 r. stworzył Komitet Praw Człowieka i Obrony Ofiar Procesów Politycznych. Z powodu swych przekonań coraz częściej spotykał się z represjami ze strony władz radzieckich i jadowitymi atakami prasy.
W 1975 r. Sacharow otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla, jednak władze radzieckie nie zezwoliły mu na wyjazd z kraju. W Oslo nagrodę odebrała w jego imieniu żona, Jelena Bonner. W 1980 r. pozbawiono go wszystkich tytułów, a w 1986 r. skazano na areszt domowy. Po odwilży politycznej, w czasach głasnosti i pieriestrojki, Sacharowa wybrano członkiem prezydium Akademii Nauk. W 1988 r. został członkiem Zjazdu Deputowanych Ludowych ZSRR. Zmarł rok później 14 grudnia w Moskwie w wieku 68 lat.